Dag 13 reden we vooral noordelijk, richting Yellowstone, en via Salt Lak City. Eventueel gingen we ook via de zoutvlakte van Bonneville rijden, maar dat ging een te grote omweg zijn. We reden dan maar zo ver mogelijk noordelijk, om de dag erop de Grand Tetons te kunnen bezoeken. Het rode stof van het zuidwesten was inmiddels al volledig ingeruild voor het witte tapijt...

Nog geen twee dagen geleden liepen we rond in Death Valley, met meer dan 35 graden. Toen we op dag 12 opstonden, bleek er een sneeuwbui over onze slaapplaats getrokken te zijn. Na ons ontbijt vertrokken we richting Zion NP, maar het weer beloofde weinig goeds. We reden door een ferme sneeuwbui. Gelukkig werd het weer beter toen we Zion naderden. Een heel mooi park, vooral om uren lang te hiken. Daarvoor hadden we helaas geen tijd, dus beperkten we ons vooral tot een rondrit op de bus, die ons doorheen de kloof rondvoerde. Op de terugweg stopten we bij enkele stopplaatsen.

Daarna reden we door naar Bryce Canyon, dat we net voor zonsondergang bereikten. Het park was eigenlijk al dicht, maar gelukkig konden we het wel nog binnenrijden. Daar konden we nog enkele mooie uitzichtspunten bewonderen, vooraleer in the middle of nowhere in een echte sneeuwstorm terecht te komen, op een relatief klein baantje en amper 10 meter zicht. Bibi zat achter het stuur, en was blij om na verloop van tijd in het spoor van een vrachtwagen te kunnen rijden, tot aan de interstate. Daar reden we nog even verder, en zochten we vervolgens een motel op...

Op dag 11 lieten we (het marginale) Las Vegas achter ons, en vertrokken we richting Utah. Eerst bezochten we de Hoover Dam, best een knap staaltje gezien de periode waarin het gebouwd werd, maar tegenwoordig mss wat gedateerd. De rest van de dag maalden we weer vooral kilometers in een steeds mooier wordend landschap...

Na een gokje gewaagd te hebben de avond voordien, vertrokken we de dag erop richting Death Valley, een enorm uitgestrekte desolate plaats. We reden het park in langs de zuidkant, op een hoogte van zo'n 1500m, en vandaar ging het gestaag bergaf op lange wegen, tot een diepte van 86m onder de zeespiegel. Hoewel het bewolkt was, steeg de buitentemperatuur gestaag van pakweg 15 graden tot zo'n 36 graden. Badwater is een zoutvlakte, waar het makkelijk meer dan 50 graden kan worden in de zomer. In het volledige natuurpark is er heel weinig groen te zien...Het bloempje dat ik getrokken heb, was dan ook een van de uitzonderingen. We hadden geen tijd om de volledige 400km van zuid naar noord af te leggen, dus besloten we om halverwege af te draaien naar het westen, en terug te keren naar Las Vegas, waar we 's avonds volop van de marginaliteit daar konden proeven. De Venetian is wel spectaculair om eens door te wandelen...

Op dag 7 en 8 bouwden we een rust in, en bleven we in LA. LA was niet meteen een hoogvlieger. Leuk was wel dat we via via zowel een pool party als een penthouse party hebben kunnen bijwonen in LA :-)
Op dag 9 begonnen we vervolgens onze terugweg naar Chicago. In de vooravond kwamen we aan in Las Vegas. We hadden een hotelkamer gereserveerd in het kitscherige maar goedkope Excalibur. Ik heb er zelfs geen foto van genomen van ons hotel :-)

29 palms ligt vlak bij de ingang aan Joshua Tree national park. Best wel een mooi park, waar we wat op rotsen geklauterd hebben, enkele mooie uitzichten gezien hebben, en bijna klem gereden waren en zonder benzine gevallen waren. We hadden op een ruw paadje een verkeerde afslag genomen, en we waren een small, ruw baantje opgegaan, waar we uiteindelijk rechtsomkeer moesten maken wegens niet te doen met onze wagen wegens teveel rotsen. Spannend was dat onze benzinetank al serieus leeg was, en we net op een stuk zaten waar normaal geen kat voorbijkomt :-)

Uiteindelijk zijn we dan toch mooi terug op de hoofdbaan terechtgekomen, en zijn we eerst het park weer uitgereden om te tanken. Vervolgens zijn we het park opnieuw binnengereden, en het tweede deel van het park doorkruist, o.a. met de cactussen en het uitzicht tot in Mexico.

Daarna was het in rechte lijn naar Los Angeles. Het initiele plan was om voor zonsondergang op de pier van Santa Monica te staan, maar door onze problemen eerder bleek dit echter niet mogelijk. Op onze weg naar LA kwamen we ook een gigantisch windmolenpark tegen. Het zou me niet verbazen als daar alleen meer windmolens staan dan in gans Europa samen...

Toen ze de voorsteden van LA binnenreden, kregen we honger, en zijn we eerst een sushi-restaurant binnengestapt, mijn eerste keer, en het viel reuze mee. Erna zijn we tot aan de pier van Santa Monica gereden, het officiële eindpunt van de Route66, deden ze onze schoenen uit en stapten we in de Stille Oceaan :-) Een plotse grote golf overspoelde al onze schoenen...gelukkig stonden ze er nog :-)

Op dag 5 besloten we eerst nog eens terug te keren naar de Grand Canyon, aangezien we de avond ervoor er maar een stukje van gezien hadden. Het weer was nog steeds schitterend, en het zicht adembenemend. Tijd om te hiken of de canyon af te dalen hadden ze niet, dus na enkele uitzichtspunten rustig bezocht te hebben, besloten we vervolgens onze reis verder te zetten, richting California.

Daarbij volgden we weer een bekend stukje route66, dat voor een keer sterk afwijkt van de interstate. Onderweg is er ook een stukje doorheen de bergen. Dit in combinatie met enkele dreigende wolken, gaf een heel speciale sfeer :-) Na door het dorpje Oatman gereden te hebben, reden we vervolgens richting Needles, en uiteindelijk nog tot 29 Palms, waar het bulkte van de kapperszaken die allemaal een marine haircut aanboden. Vlak naast het dorpje lag immers de grootste marinebasis in de VS. Na een lekkere pizza en het incident met de verstopte WC konden we eindelijk naar ons bed...

Dag 4 was de eerste echte hoogdag van onze reis. We bezochten er 's morgens monument valley. Mijn twee makkers wilden paardrijden, en dus ging ik mee :-) De fototjes zijn genomen met mijn compact toestelletje ipv met mijn Canon (net als sommige andere foto's)...ik wou het immers niet riskeren dat ik met Canon en al van mijn paard zou vallen ;-)

Het weer was er magisch, en hoewel je het niet zou toegeven, zaten we al op zo'n 1500m hoogte geloof ik. Erna reden we verder richting Grand Canyon, en we slaagden er nog net in om de zonsondergang mee te maken bij de Grand Canyon, een magistraal zicht. In het donker besloten we dan om een kleine BBQ te organiseren, wat niet evident was gezien ons gebrek aan materiaal. Bovendien moesten we ook nog een stukje verder rijden om een motel te vinden in de omgeving van de Grand Canyon die niet volzet was...

In New Mexico zijn we 's morgens redelijk wat off-road geweest, en hadden we geprobeerd om een heel oude weg te volgen richting Santa Fe. De eerste kiekjes is een van de uitzichtspunten op die weg. Erna zijn we zelfs nog een stofwegje opgereden, tot het ergens in de middle of nowhere doodliep in een klein gehuchtje, en we rechtsomkeer moesten maken. Na 's middags enorm lekker gegeten te hebben in een Mexicaans restaurantje, hebben we vervolgens weer wat vaart gemaakt, om zo dicht mogelijk bij Monument Valley te kunnen overnachten. Doordat de meeste motels daar vol zaten, moesten ze uiteindelijk tevreden nemen met een kamer in het duurdere Holiday Inn...Om de dag erop dan het eerste echte natuurpark te kunnen betreden...

Ook tijdens dag twee hebben we langs de Route66 vooral wat vaart gemaakt. Hier en daar hebben we de oeroude route66 gevolgd, en vaak passeerden we door redelijk achtergestelde buurten. Een van de hoogtepunten in de voormiddag was de fantastische plastieken blauwe walvis in Tulsa. We waren er bijna aan voorbijgereden, maar misschien hadden we dit beter ook gedaan :-). Net voor zonsondergang bereikten we de half bedolven rij aan Cadillacs ter hoogte van Amarillo. Daarna hebben we enkele kilometers rechtsomkeer gemaakt om te dineren in het beroemde 'Big Texan' steak house, waar ze overigens enorm lekkere steaks hebben. Als publiekstrekkers hebben ze een free limo service van en naar het restaurant, alsook een gratis menu, tenminste als je een steak van 72 oz. met alle bijhorende side dishes binnen het uur naar binnen kan spelen (zonder dat het weer naar buiten komt). Net toen we arriveerden, was een dappere soldaat begonnen aan de loodzware opdracht, en even leek hij het te gaan halen, maar tijdens zijn laatste schepjes puree moest hij toch een vuilbakje dat naast hem stond gebruiken en moest hij de strijd staken. Wij zaten er met onze neus op, en moesten toen nog onze hoofdmenu krijgen :-) Erna zijn we dan nog doorgereden totdat we de staat New Mexico bereikt hadden...